Samen

Hoe zeer wij opkeken tegen het weggaan uit Hangzhou, hoe gemakkelijk de transitie eigenlijk ging. De avond van te voren zoveel mogelijk ingepakt. Toch nog even onze schoen gezet, want je weet maar nooit of er toch nog een verdwaalde Piet in China rond hangt. Op zoek naar schoenen van Nederlanders, waar wat ingestopt kan worden. En ja hoor, we hebben allemaal eenchocoladeletter gekregen. Piet was tijdens zijn transit in Beijing wel al zijn pakjes verloren. De zak was niet goed doorgelabeled. Dus kregen we alle vijf een Chinese chocoladeletter. Guanyan was onder de indruk van de creativiteit van Piet.
Samen met Yunqi de laatste kleren ingepakt en toen vond ze het tijd om te vertrekken. Ze was helemaal niet van slag dat ze weer moest verhuizen. Het leek alsof ze klaar was voor een nieuwe stap. In de taxi naar het vliegveld werd ze wel stil en was ze niet haar vrolijke zelf. Geen liedjes zingen en lekker kletsen. Nee, voor zich uitstaren en zacht over haar dekentje wrijven. Haar dekentje geeft haar houvast op spannende momenten. Zo ook nu. Ik heb haar zachtjes geprobeerd gerust te stellen. "Wij zijn bij je. Voor altijd samen. Samen met Papa, samen met Mama, samen met Gege (grote broer). Voor altijd samen." Doordat meerdere malen te herhalen gaf het haar rust en ontspanning en viel ze in slaap. Toen werd het mij even teveel. De onderdrukte emoties van de afgelopen dagen kwamen los en ik zat, starend naar buiten, te huilen. "We verlaten jouw vertrouwde thuis, Yunqi, en we gaan samen het avontuur aan.
Samen."

Inmiddels zitten we al weer drie volle dagen in Beijing. Het hotel is erg luxe en daar genieten we dus ook van. Elke dag lekker uitgebreid ontbijten, ruime kamers met een leuk bankje waar je heerlijk noedels op kan eten en zelf een ijsco-kar in de lobby. Kortom het is een zwaar leven, zo wachten op een visum. De verdere vliegreis ging erg voorspoedig, los van de verontwaardiging van Guanyan dat we niet "disness class" (business class) zitten en wat turbulentie, probeer dan maar eens een luier te verschonen in de toilet.
Onze gids is de afgelopen dagen druk bezig geweest met heen en weer gaan tussen de Chinese Buitenlandse zaken en de Nederlandse Ambassade. Dat moest snel, snel, dus als wij het niet erg vonden wilde hij dat graag zonder ons doen. Helemaal prima. Destemeer tijd wij hebben om Beijing te bekijken.
Nu zijn we voor de derde keer in Beijing en Astrid voor de eerste keer, dus ons programma bestaat uit een mix van standaard en niet-standaard toeristische attracties. De Verboden Stad en de Lama Tempel kunnen we niet overslaan, maar we zijn ook zondag, op advies van een KLM collega wonend in Beijing, naar het minder bekende Ritan-park geweest. Dat zorgt dan gelijk voor de eerste uitdaging "hoe komen we daar?", als we alleen weten bij welk metrostation we moeten uitstappen. Gelukkig zorgt een klein lief meisje op je rug snel voor aanspraak. Een Venezolaanse moeder met dochter zijn zo vriendelijk om ons de weg te wijzen. We kunnen we een stuk met hun meelopen. Het park is prachtig, maar erg verlaten. Dat heeft hoogst waarschijnlijk te maken met de smog. Dit weekend is de smog in Beijing zo erg dat op zaterdag zelfs vliegtuigen uit Chengdu niet naar Beijing vliegen, omdat ze niet kunnen landen. De hele dag hangt er een gelige gloed over de stad en de zon kan maar niet doorbreken. Gelukkig vinden we in het park een speeltuin, waarin de kids zich kostelijk vermaken. Guanyan is super blij. Hij kan nu heerlijk met zijn zusje spelen en helpt haar met klimmen en klauteren. Waar wij denken "Meisje, zou je dat nou wel doen met je been?", boeit het Yunqi niet dat ze niet zo mobiel is. Ze klimt overal op en is nergens bang voor. Je ziet dat ze ervaring heeft met klimtoestellen van het tehuis. Glijden op de glijbaan kan niet hard genoeg gaan. Kraaiend van plezier komt je beneden aan. Vandaag hebben we ook het zwembad uitgeprobeerd en dat was een groot succes. Yunqi is net als haar broer een echte waterrat. Hoe koud het water ook is, spelen met water is het leukste wat er is.
Yunqi vindt verder dat ze heel zelfstandig is en alles zelf kan, ze is tenslotte ook al drie. Dat maakt dat ze graag zelf loopt, in plaats van
in de rugdrager zit. Ze wil alleen ook zelf de weg bepalen en loopt regelmatig de andere kant uit dan wij willen. Meestal is dat geen
probleem, maar ze denkt ook zelf over te kunnen steken. Het is een flinke uitdaging om haar op een speelse manier de richting te laten lopen die wij willen. Dat heeft Guanyan inmiddels ook door. Hij roept telkens "Als Yunqi niet haar zin krijgt, gaat ze huilen." En dat heeft hij goed gezien. We vermoeden dat ze in het tehuis de verzorgsters flink om haar vingers heen wond. Bij ons krijgt ze meer tegen gas en zeker van haar broer. Al hoe wel hij nu al zwak voor haar heeft en ze veel gedaan krijgt. De uitdaging voor ons is een balans zoeken tussen meebewegen, afleiden
en tegengas geven.
Aan het eind van de dag nog even achter de laptop om te skypen met de klas van Guanyan. Leuk om te zien hoe alle kinderen en de juf meeleven. Guanyan heeft in de week voorafgaand aan onze reis een presentatie gehouden in de klas. Daarin heeft hij, aan de hand van zijn eigen verhaal en foto's, vertelt wat we allemaal gingen doen in China. "Heel veel papieren regelen." De klas weet nu ook dat China 10 uur vliegen is en wel 200x zo groot als Nederland. Door zo de klas mee te nemen in dit avontuur, werden de voorbereidingen voor hem ook makkelijker. Nu heeft de klas Guanyan en Yunqi ook via de gezien op het digibord. Super dat het gelukt is om even contact te hebben. Bedankt juf Bianca!