Papieren, papieren en nog eens papieren

De tweede dag was weer vol officiele handelingen. Yunqi was lekker uitgerust en heeft heerlijk genoten van het ontbijt. Naast wat rijstepap, congee, langzamerhand ook begonnen met vers fruit en dat beviel haar prima zo te zien. Iedereen netjes gekleed en Yunqi in haar mooiste jurk, gaan we na het ontbijt weer op weg.
Terug naar Civil Affairs voor de officiele bevestiging van de adoptie en natuurlijk de vraag of het kind beviel en of je het kind nog steeds wilde adopteren. Met volle overtuiging uiteraard Yes gezegd (toch maar geen uitroepteken erachter gezet op het officiele document ;-( ). Alle andere adoptie gezinnen van gisteren waren er ook weer. Gisteren werd er veel gehuild, maar vandaag was het rustig en tijd vooor grapjes en spelletjes, terwijl iedereen zit te wachten om het officiele moment.
De familiefoto van gisteren is mooi terecht gekomen op een officieel adoptieboekje en na nog meer handtekeningen en vingerafdrukken, worden we dan eindelijk officieel toegesproken door de mevrouw van Civil Affairs in een korte ceremonie afgesloten met een kort applaus
van de mevrouw zelf en de aanwezigen andere adoptie-ouders, die uiteraard vooral aandacht hadden voor hun eigen kind en niet voor het applaus van het kind van een ander.
Nieuw voor ons was ook dat we naar de woonplaats van Yunqi moesten om een paspoort voor haar aan te vragen. De adoptie procedure is in de hoofdsatd Hangzhou van de provincie Zhejiang, maar voor haar paspoort moesten we terug naar Ningbo, zo'n 2,5 uur rijden met de auto.
Doordat we allemaal nogal moe waren van de vorige dag/nacht hebben we veel in de auto geslapen. In Ningbo aangekomen reden we vrij snel al langs een Starbucks, dus daar moest even gestopt worden. Niet om koffie te halen, maar om een souvenir-espressokopje te scoren met Ningbo erop. We zijn sinds twee jaar begonnen met een collectie van kopjes aan te leggen van alle plaatsen waar we zijn geweest in China. Inmiddels zijn Chengdu, Kunming en Ningbo dus binnen. Dat gaan we deze reis dus nog verder aanvullen met Hangzhou en Beijing. Als er toevallig iemand naar Nanning, Provincie Guanxi gaat. ;-)
Nog snel geluncht in een Chinees fast food restaurant, een magnetron opgewarde maaltijd, maar was prima te eten. Yunqi gaf aan dat haar eten wat te pittig voor haar was, totdat ze begon te eten. Na afloop had ze haar mening bijgesteld en vond ze het toch wel erg lekker. Dit alles weten we omdat ze lekker kletst in het Chinees en onze gids Michael alles vertaald. Hij moet erg om haar uitspraken lachen. Dan slaan we ons weer voor onze kop dat we geen Chinees hebben geleerd. Bij Guanyan was dit geen probleem, want hij sprak eigenlijk nog geen Chinees. Beetje baby Chinees misschien. Yunqi echter is een grote kletsmajoor. e praat en zingt de hele dag door. Zij leert ons Vader Jacob in het Chinees en wij haar in het Nederlands.
Bij het eten dronk de gids een groot glas pruimensap met een rietje. Dat vonden we voor Yunqi ook een goed idee. Guanyan dat ook wel graag proberen, dus een extra rietje erbij het grote glas en een wedstrijd was geboren. Het lijkt erop dat Yunqi lekker fanatiek mee kan doen met wedstrijdjes en Guanyan zijn kleine zusje niet wil laten winnen. Ze zijn lekker aan elkaar gewaagd.

Na de lunch snel door naar het politieburo voor het aanvragen van het paspoort. Nog een pasfoto maken van Yunqi, die net iets beter lukte dan de familiefoto en weer meerdere handtekeningen en vingerafdrukken verder was ook deze procedure weer achter de rug. Het ging allemaal heel snel en soepel, maar dat is misschien ook geen wonder als je ziet hoeveel ambtenaren aanwezig zijn. We blijven ons verbazen over het feit hoeveel mensen niets aan het doen zijn in dit soort instanties. Maar ach wat kan ons het schelen, als we maar snel klaar zijn.
Toen op weg naar het tehuis waar Yunqi een jaar gewoond heeft. Van te voren hebben we afgesproken dat Bertina met Yunqi en Guanyan in de auto blijft. Weer terug te gaan naar het tehuis waar je net de vorige dag afscheid van hebt genomen is te verwarrend voor haar. Waarschijnlijk zal ze denken dat ze weer wordt teruggebracht. Het tehuis is niet groot. Ze hebben ongeveer 15 kinderen. Ze zijn sinds een jaar in een nieuw gebouw in getrokken op een groot complex met meerdere gebouwen, bijvoorbeeld een ouderenhuis. Yunqi heeft de eerste twee maanden nog op de oude locatie gezeten. Het tehuis ziet er goed verzorgd uit. Alles is schoon en op de muren zijn vrolijke schilderingen. Wat er helaas niet veel is, is speelgoed en materialen om de ontwikkeling te stimuleren. Ze hebben bijvoorbeeld weinig knutselspullen en puzzels. Het buitenspeeltoestellen zijn daarentegen prachtig en zullen niet misstaan op een schoolplein in Nederland. Het lijkt alsof het geld op was nadat het gebouw was neergezet. Deze gedachte blijft bij ons hangen als we weer terugrijden naar Hangzhou. Wat fijn dat we Yunqi een mooi en stimulerend leven kunnen geven in Nederland. Voordat we wegrijden gaan we, samen met Yunqi, nog op de foto met een aantal stafleden van het tehuis voor de ingang van de poort. Dan komen onverwachts de verzorgsters aan rennen om toch ook even afscheid te nemen. Ze wilde
eerst niet komen om dat ze bang waren dat Yunqi overstuur zou raken. De nieuwsgierigheid won het van de terughoudendheid. Gelukkig is Yunqi ook heel blij ze te zien. Net als haar vriendinntje dat nog steeds in het tehuis woont en die ook is meegekomen. Het tehuis bestaat al ruim 40 jaar, maar Yunqi is pas het tweede kind dat geadopteerd wordt vanuit het tehuis. Het is dus voor iedereen een hele bijzondere gelegenheid.

De terugrit ervaren we allemaal als erg vermoeiend en al helemaal omdat de chauffeur niet harder rijdt dan 80 km/uur op de snelweg.
Guanyan begint het steeds meer op te vallen dat Yunqi alleen maar bij mama op schoot zit en hij wil ook graag aandacht. Helemaal omdat hij zo weinig slaap heeft gehad de afgelopen nacht. "Nu mag ik op schoot" en hij komt op het andere been van Bertina zitten. Daar is Yunqi niet van gediend en duwt hem weg. Guanyan verwacht deze reactie niet en duwt weer terug. En zo ontstaat de eerste broer-zus ruzie. Stiekem vindt Guanyan het eigenlijk wel leuk, mama delen is lastig, maar ruzie kunnen hebben met je zusje compenseert alles.

Eindelijk zijn we weer terug in het hotel en kleden Bertina en Yunqi zich even snel om. In alle drukte van vanochtend zijn we vergeten een schone
romper en maillot mee te nemen voor Yunqi. Het is weer even geleden dat we op stap gingen met een kleine in een luier. De combinatie van meerdere overvolle luiers, geen schone kleren voor Yunqi en een lange autorit met Yunqi op schoot, hebben voor een natte jurk voor Bertina gezorgd. We hebben de dag heerlijk afgesloten met een Chinese hotpot (vleesfondue). Yunqi heeft heerlijk zitten eten. Ze begint al een echte van Gelderen te worden. Dus 'Ciro, here we come.'

NB: Voor degene die "Ciro" niet kennen. Dat is zeg maar ons Italiaans huisrestaurant, wij komen er vaak. Ach kijk maar op onze Facebookpagina.